Hoezo in KINO

Hiroshima mon amour is een film die het de kijker niet makkelijk maakt. Vanaf de openingsscène is het raadselachtig wat we zien: zijn het de lichamen van twee geliefden? Of de lichamen van slachtoffers van de atoombom, bedekt met radioactieve as? Hiroshima anno 1945, of een ‘histoire d’amour’ (let op het bijna-anagram) jaren later? In de film lopen verschillende verhaallijnen door elkaar heen zonder dat de interne structuur transparant wordt; door de experimentele stijl zijn er talloze manieren om HMA  uit te leggen. In de vroege jaren zestig wordt HMA gezien als een existentialistische nouvelle vague film over buitenechtelijke seks, wanhoop, en de leegte van het moderne levensgevoel. In de postmoderne jaren tachtig zijn art house bezoekers vooral geïnteresseerd in de deconstructieve esthetiek van discontinuïteit, flashbacks, traagheid, stiltes. In de jaren negentig wordt geprobeerd vorm en inhoud explicieter op elkaar te betrekken, door HMA te interpreteren als een film over trauma en herinnering.